In 2021 werd ik overvallen door gierende paniek tijdens mijn vakantie.
Wat ik toen niet wist, was dat deze paniekaanvallen mijn leven uiteindelijk zouden transformeren tot het mooiste leven dat ik me had kunnen voorstellen.
Mijn naam is Wilhelmina van Leijen en ik weet als geen ander hoe het is om gevangen te zitten in de angst voor een paniekaanval.
Niet alleen de paniekaanvallen zelf, maar vooral de constante dreiging ervan—het gevoel dat het elk moment weer kan toeslaan.
Ik werd bang voor mijn eigen lichaam, voor mijn eigen gedachten.
Elke dag draaide om één vraag: wat als het weer gebeurt?
Wat ik niet wist, was dat paniekaanvallen geen teken waren dat ik 'stuk' was.
In plaats daarvan waren ze een kans om mijn lichaam en geest opnieuw af te stemmen.
Van jongs af aan was ik bang om in de steek gelaten te worden. Die angst zat diep en bepaalde onbewust hoe ik me gedroeg.
Om te voorkomen dat mensen mij zouden verlaten, deed ik er alles aan om het anderen naar de zin te maken.
Ik paste me aan, slikte mijn eigen behoeften in en zette mezelf constant op de tweede plaats.
Pleasen werd mijn tweede natuur. Want als ik altijd lief, behulpzaam en beschikbaar was, dan zouden mensen mij toch niet zomaar verlaten?
Maar hoeveel ik ook gaf, het gevoel van zekerheid kwam nooit. Sterker nog, ik raakte steeds verder verwijderd van mezelf.
Daarbovenop zat er een meedogenloze perfectionist en pusher in mij. Alles moest beter, sneller, perfecter. Fouten maken voelde als falen, en falen voelde als afwijzing.
Ik legde de lat onmenselijk hoog en bleef maar doorduwen, koste wat kost. Maar voor wie eigenlijk? En tegen welke prijs?
Ik voelde me nooit goed genoeg.
Het kostte me bakken vol energie, maar de voldoening bleef uit. Want hoe hard ik ook probeerde, het was nooit goed genoeg.
Totdat ik te maken kreeg met paniekaanvallen, en ik besefte dat ik iets fundamenteels over het hoofd zag: ik was mezelf continu aan het bewijzen, terwijl ik niet eens wist voor wie of waarom. Dat inzicht werd de eerste stap naar verandering.
